Spotkanie z Dalajlamą

Dwanaście lat temu odwiedził Polskę charyzmatyczny przywódca Tybetańczyków, Dalajlama. Przyjechał również do Krakowa, aby odebrać doktorat honoris causa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ostatnim punktem programu w naszym mieście było spotkanie ze studentami w Auditorium Maximum.

Ja, entuzjastka, namówiłam dwie koleżanki, żebyśmy tam poszły:
– Zobaczycie, że dostaniemy się do auli.
Tym razem mój optymizm zawiódł, bo pod gmachem zgromadziły się nieprzebrane tłumy. Głowa przy głowie. Musiałyśmy odejść około stu metrów od wejścia, żeby tłum nas nie stratował. Czekałyśmy cierpliwie ze wszystkimi.
No bo jak inaczej mogłyśmy uczcić taką osobistość?
Przecież miliony ludzi na świecie czyta jego książki, a nauki w nich zawarte wykorzystuje w życiu. Dalajlama jeździ z misją pokojową po całym globie, a cenią go i poważają najwięksi tego świata.

Jego nauki są proste:
– Dobre serce i rozwijanie wewnętrznych wartości jest kluczem do życia każdego człowieka i pokoju na świecie.
– Dawajcie miłość i dobro, by móc oczekiwać tego samego od innych ludzi. A jeżeli nie możecie dawać dobra, to nie róbcie zła.

Przywódca Tybetańczyków podkreślał, że darzy wielkim podziwem i szacunkiem Jana Pawła II i poczuwa się do obowiązku kontynuowania jego dzieła związanego z budowaniem harmonii między narodami i religiami.
Na dodatek tak pięknie wypowiadał się o Polakach: Polacy w moim sercu mają szczególne miejsce. Wasze losy różnie się układały, ale ducha zawsze mieliście potężnego, nawet w najgorszych czasach.

Miałam dużo czasu na przemyślenia, bo spotkanie się przeciągało, a mój entuzjazm był coraz większy.
Wreszcie Dalajlama ukazał się w drzwiach.
Tak bardzo chciałam, żeby mnie zauważył!
– Elu, oczy masz jak dwie latarki – zauważyła koleżanka.

Z tych ogromnych emocji zupełnie nieświadomie podniosłam prawą rękę do góry i zaczęłam nią wymachiwać.
I stało się! Zauważył moją rękę! Za moment zrobił to samo!
I wymachiwał nią do czas, kiedy nie wsiadł do auta.