Kwiatkami zaraziłam się od sąsiada, ogrodnika i kolekcjonera. Właśnie u niego zobaczyłam po raz pierwszy przeróżne odmiany delikatnych irysów amerykańskich podobnych do ogromnych motyli o kwiatach fryzowanych, karbowanych i na dodatek z kontrastowymi bródkami.
Nie miałam śmiałości stale nachodzić go w ogrodzie, więc o zmierzchu kucałam przy ogrodzeniu i patrzyłam, patrzyłam patrzyłam… A potem śniło mi się, że idę pomiędzy łanami irysów, a one łaszą się do moich rąk…
To było około 35 lat temu i od tego czasu zbieram byliny, czyli kwiaty ogrodowe na wiele lat.
Przez mój ogród przewinęła się ogromna ilość gatunków i odmian. Im bardziej były egzotyczne, tym więcej czasu trzeba było poświęcić na ich oswojenie i rozmnożenie. Często, niestety, bez rezultatu.
Niewątpliwie po zimowej przerwie najbardziej cieszą te najwcześniejsze: śnieżyczki, ranniki, przylaszczki. Wokół jeszcze szaro i buro, a te maleństwa kwitną na całego, prężąc swoje małe ciałka.
Apogeum kwitnienia w moim ogrodzie następuje w czerwcu, kiedy rozkwitają wspomniane już irysy i przeróżne odmiany piwonii. I to nie takie, do których wszyscy się przyzwyczaili, ale żółte, morelowe czy najnowsze odmiany w cętki.
Chodzę wtedy pomiędzy nimi oszołomiona i nie wiem, na co patrzeć. W końcu dochodzę do wniosku, że to za dużo szczęścia na raz.
Większość kwiatów upojnie pachnie, a prym wiodą wawrzynki. Te zimozielone krzewinki pachną słodko i tak intensywnie, że ich zapach niesie się daleko poza ogród, a trwa to cały miesiąc.
Wiadomo wszystkie kwiaty są piękne, ale ich nazwy odmianowe również pobudzają wyobraźnię. Rosną koło siebie Catherine Deneuve, Siostra Teresa, Jan Paweł II czy Księżna Diana. Można się też natknąć na Skorpiona obok Voodoo.
Latem rozkwita mój ukochany niepokalanek i do dzisiaj nie wiem, co ładniejsze: nazwa czy roślina?
Kiedy tak pielęgnuję, wącham i podziwiam te wspaniałości, popadam w zachwyt, a niekiedy w euforię i z całego serca dziękuję Wyższym Sferom, że przydzieliły mi taki piękny zawód.