Eugeniusz to jasnowidz i uzdrawiacz, z którego porad korzystałam przed laty. Pracował wtedy w przychodni i miał sporo pacjentów. Pomagał mi w rozterkach emocjonalnych i kiedy stwierdził, że mój stan się poprawia zaproponował mi, żebym wybrała się na inną planetę. Oczywiście mentalnie.
Nie byłam skłonna tego robić, bo mam na ten temat wyrobione zdanie. Bo po cóż odkrywać nowe, jeżeli na ziemi tak dużo jest do zrobienia…wojny, głód, wyzysk, nietolerancja – najpierw to trzeba opanować, a dopiero potem pomyśleć o podbojach kosmosu.
Kiedyś jednak obudziłam się wcześnie rano i przypomniałam sobie co sugerował Eugeniusz. Byłam w znakomitym nastroju i postanowiłam spełnić jego zalecenia.
Zamknęłam oczy i zaczęłam się wznosić do góry. Mijałam kolejne chmurki aż do miejsca, gdzie na obłoczku zauważyłam starszego gościa z długą brodą.
Na kursie pisania ikon znalazłam się dzięki siostrze zakonnej Gabrysi. Spotkałam ją pewnego późnoletniego dnia u przyjaciółki na wsi i dowiedziałam się, że wybiera się na kurs do jezuitów. Drzemały we mnie ciągotki do malowania, więc szybko podjęłam decyzję i też się zapisałam. Trafiłam tam zupełnie zielona i wtedy nie myślałam o teologii ikon.
Kiedy dotarła do mnie wiadomość, że Ewa córka mojego szkolnego kolegi zmarła w Sylwestra, zamarzyła mi się wycieczka na tamten świat, bo przecież należało zasięgnąć języka i pocieszyć nieboraka. Poprosiłam Górę, żeby mi to umożliwiła i nie musiałam długo czekać.
Jeżeli chcesz zobaczyć Boga, spójrz na kwiat. To zdanie usłyszałam niedawno, a może i nie, bo jedno i drugie kocham, odkąd pamiętam.