Już dawno temu, kiedy przeglądałam internet, natknęłam się na piękny dwór w Stryszowie, położony zaledwie 40 km od Krakowa. Zbudowany w XVI wieku, obecnie pełni funkcję placówki muzealnej, jako oddział Zamku Królewskiego na Wawelu. Często mówię, że mogłabym zamieszkać gdziekolwiek na świecie, jeśli tylko przeniesiono by mi Wawel. Nic więc dziwnego, że gdy ujrzałam ten uroczy dwór, zaczęłam mruczeć pod nosem do przyjaciółki, że koniecznie musimy tam pojechać. Niestety, skończyło się tylko na mruczeniu.Ale nagle, jak to bywa w życiu, okazało się, że moja znajoma Anna Malik miała wernisaż wystawy w tym właśnie miejscu. Nie mogłam przegapić takiej okazji i musiałam tam być!
Kiedy dotarłam na miejsce, zobaczyłam rozłożysty, biały dwór, który usadowił się na zielonej trawie.
Miałam przeczucie, że będzie to wyjątkowy dzień.
Wchodząc do przestronnej sieni, miałam wrażenie, że przenoszę się w inną epokę. Wszędzie bielutkie ściany, a okna , drzwi, ramy, sufity, schody z ciemnego drewna, antyki…Wystawa była urządzona w dwóch salach na parterze. Na ścianach zawisło mnóstwo obrazów malowanych na szkle oraz piękne rzeźby w drewnie.
Miałam przeczucie, że będzie to wyjątkowy dzień.
Wchodząc do przestronnej sieni, miałam wrażenie, że przenoszę się w inną epokę. Wszędzie bielutkie ściany, a okna , drzwi, ramy, sufity, schody z ciemnego drewna, antyki…Wystawa była urządzona w dwóch salach na parterze. Na ścianach zawisło mnóstwo obrazów malowanych na szkle oraz piękne rzeźby w drewnie.
Głównymi bohaterami wystawy były Matka Boża tuląca Dzieciątko, Madonna Karmiąca oraz bukiety. Ich wyraziste postaci zostały przedstawione pośród łąk, roślin i kwiatów, a barwy były jasne i czyste, przypominające nam o pięknie natury. I te złocistości, które dodawały całości jeszcze większej urody.
Sztuka ta została zainspirowana przez starożytnych mistrzów oraz sztukę ludową. Malarka, której dzieła mogłam podziwiać, z pewnością włożyła w swoje prace ogrom serca i pasji. Widać to było w każdym szczególe.
Jednym z najbardziej zachwycających elementów wystawy była rzeźba św. Franciszka otoczonego drewnianymi ptaszkami. To niesamowite, jak artystka potrafiła oddać w drewnie delikatność i delikatność tego świętego, a jednocześnie ukazać jego bliski kontakt z naturą.
Jednak to, co najbardziej zapadło mi w pamięć, to tytuł wystawy – „Czułość”. I rzeczywiście, czułość była wyczuwalna w każdym dziele. Była widoczna w ułożeniu rąk, głów, dłoni, po prostu wylewała się z obrazów. To był dla mnie wyjątkowy i wzruszający moment.
Ale nie tylko sztuka uczyniła wystawę wyjątkową, ale także atmosfera. Przytulna i kameralna atmosfera Dworu w Stryszowie dopełniła całości i sprawiła, że poczułam się jakbym odwiedzała dom przyjaciela, a nie galerię.
Po zwiedzeniu wystawy szerokimi schodami przemieściliśmy się na piętro. Tam, w paru pokojach, czekały na nas antyki z Wawelu, stare obrazy, fortepian i zawieszony nad łóżkiem piękny obraz Matki Boskiej
W salonie, który był miejscem naszego wspólnego kolędowania, otrzymaliśmy śpiewniki, a kolędnikom towarzyszyło parę osób grających na instrumentach.
Pomimo, że było tłoczno udało mi się usadowić na wygodnym krześle. W miarę śpiewania kolędy wybrzmiewały coraz lepiej. To było coś więcej niż śpiewanie- to było przeżywanie razem tych pięknych słów, które wypełniały nasze serca. Nie mogłam się nadziwić, jakie mamy niezwykłe kolędy, których nigdy wcześniej nie słyszałam: o ptaszkach i kwiatkach, które opiewały!
I wtedy przyszła do mnie myśl:
I wtedy przyszła do mnie myśl:
,Ten klimat jest wyjątkowy. Mam tu wszystko, co kocham: historię, tradycję i wiarę. Wszystko to w jednym miejscu, w jednym momencie.’
Było to nie tylko spotkanie ze znajomymi, ale z najpiękniejszą częścią mnie samej, ze swoją wiarą i z Bogiem.
Było to nie tylko spotkanie ze znajomymi, ale z najpiękniejszą częścią mnie samej, ze swoją wiarą i z Bogiem.
I chociaż bardzo chciałam śpiewać ze wszystkimi, to marnie mi to wychodziło, bo co chwila głos mi zamierał ze wzruszenia…
❤️🕊️🪷