Chyba już mogę się nazywać krakowianką… Wprawdzie nie rodowitą, ale przyjezdną, ale przecież mieszkam tu tyle lat…
Pierwszy raz zwiedzałam Kraków z mamą jako przedszkolak. Oczywiście byłyśmy też na Wawelu gdzie bardzo beczałam, kiedy dowiedziałam się, że nie mogę tam zostać na zawsze.
W Krakowie zamieszkałam na dobre dopiero kiedy zaczęłam studiować. Lokum miałam niezwykłe. Blisko centrum, bo przy ulicy Kapucyńskiej. Było to mieszkanie córki znanej persony na przełomie XIX i XX w: ordynariusza szpitala św Łazarza . Było piękne, rozległe, zapełnione antykami i obrazami przyjaciół domu Jacka Malczewskiego i Józefa Mehoffera. Wprawdzie ściany od lat nie były odświeżane i musiałyśmy palić w piecu, ale mnie atmosfera tego mieszkania bardzo odpowiadała. Taka jakby ze 'Sklepów cynamonowych’ Bruno Schultza.
Tam wszystko było antyczne, z duszą. Czułam się tak jakbym przeniosła się do innej epoki i myślę, że przez pryzmat tego mieszkania patrzyłam i nadal patrzę na Kraków.
W tamtym okresie najbardziej zachwycałam się Rynkiem Głównym, a najpiękniej wyglądał o 4 rano. Często go przemierzałam o tej porze, bo tak wcześnie miałam pociąg do rodziny. Ten spokój, przestrzeń, a często lśnienie po myciu płyty Rynku oczarowały mnie i ciągle tam wracałam.
